lunes, 30 de julio de 2012

Nadie.

¿De verdad ninguno de mis 'amigos' se ha dado cuenta de que en todo el verano a penas he salido de día? ¿Tan poco les importo para no darse cuenta? Cosas de 'Amigos', supongo. No se han dado cuenta de la vergüenza que me da comer delante de los demás, ni de que tengo que hacerlo por el hambre que tengo.
Maldita ansiedad, que me acorta la vida. 
Estoy harta de estas tonterías. Harta de ver como niñas con cuerpo de escándalo van quejándose por redes sociales de que están gordas, y que tienen que hacer dieta. ¿Dónde coño vivís? La vida no es todo llamar la atención, me revienta, de mala manera. 
A veces pienso que, ojalá pasaseis por ésta mierda una semana. ¿Que sería de vosotras sin poder usar camisetas de tirantes? ¿Y sin esos shorts que no os tapan más que la raja? ¿De verdad dejaríais de enseñar el ombligo? ¿Os dejaríais el pelo suelto siempre para que no se os vea la papada? ¿Usaríais pañuelos y bufandas hasta junio? Cuando tengáis que pasar por eso, podréis hablar.

Cállate.


No tienes que decir nada. Ya no me hace falta que me digas que  me quieres, aunque de vez en cuando no está mal. Tú no hables, abrázame, acaríciame, bésame, haz que me sienta como tengo que sentirme, simplemente.

domingo, 29 de julio de 2012

Con el tiempo me di cuenta de lo que eres, y de lo que representas. 

Imagina un mundo al revés.


Nunca voy a deshacerme de ti...

... Y la  verdad es que tampoco sé si quiero.... ...No, espera... ...Sí que lo sé, y no, no quiero.
Necesito algo.. Alguien.. No sé, necesito algo demasiado grande, fuerte, potente, y constante para deshacerme de ti, una ve lo encuentre...
Una vez lo encuentre prometo desaparecer de tu vida, no tendrás que aguantarme más, si no quieres.
Van siete, casi ocho.

jueves, 26 de julio de 2012

Invierno eterno.

No me importaría, para nada, vivir en un invierno eterno. Pero prométeme que, todas las mañanas tendré sobre la mesa mi tazón de chocolate, y una nota para recordarme que me quieres. Cuánto  me quieres. 
"Las mismas libélulas que saqué del cajón de mis días felices, empujaban las barquitas de papel lago abajo."

¿Me amas? ¿A cuantas más con las mismas ganas?

"Qué pronto se hace tarde, le escribí gritando al tiempo, el tiempo pasa, un día más, es un día menos, al menos ya no nos echamos de menos si no nos vemos. [...] Ama con locura, el amor no dura pa'siempre. Nunca digas nunca, pero nada es para siempre. Odio ser incapaz de amar en toda regla, aquí dentro tengo paz, pero ahí fuera he de dar guerra. Me ajusto a la vida, pero la vida no es justa, quien yo quiero no me quiere, y quien me quiere, no me gusta. [...] Amar. ¿Para qué? ¿Para acabar amargado? Somos de los que odian amar, pero quieren ser amados." 

Anchor.


domingo, 22 de julio de 2012

Las fases de ésta especie de amor.

No me toques.
Si me tocas, te toco.
Me caes mal.
Dame la mano.
Deja que te toque.
Empiezas a gustarme.
Eres especial.
Quiero salir contigo.
Yo también.
No quiero separarme de ti.
Abrázame.
Quiero besarte.
No dejes de besarme nunca.
Te quiero con locura.
Te echo de menos.
Quiero que me des siempre los buenos días, y las buenas noches.
Me estás cansando, aburriendo.
No me dejes.
He conocido a otra.
¿Porque no me hablas?
Te echo de menos.
Quiero estar contigo.
No quiero salir de casa.
Me peleo con mis amigas, por ti.
Quiero (necesito) que vuelvas.
¿Quieres volver conmigo?
¿Seguro que aún me quieres?
Sí, claro que quiero.
Bésame más.
No me sueltes.
Ésto no puede seguir así.
Volveré a caer.
No puedo evitar quererte así.
Vete. 
No vuelvas.
No quiero saber nada más de ti.
Te echo tanto de menos, que me repugno.
No quiero que me hagas llorar más.
Cuanto más lloro, más te quiero.
Si no vuelves, volveré yo.
Soy una psicópata.
Volvemos a vernos.
No puedo evitar verte sin besarte.
Bésame.
Te beso.
Ahora, ya, para siempre.
A la tercera va la vencida.
Quiero que me prestes más atención.
Si te vas con otro, no te dejaré en paz.
Si me voy con otro es porque tú no me quieres.
Sigo necesitándote.
Déjale.
Le dejo.
Te quiero.
Y yo.
¿Vuelvo a no ser nadie?
No me quieres. Me voy con otro.
Si te vas con otro no te dejaré en paz.
Me voy.
No te vayas.
Adiós.
No puedo. Te quiero.
Me quieres.
Quiero que sea serio ya.
Quiero no perderte más.
No quiero atarme.
Quiero que te ates, por mí.
Te quiero, pero quiero ser libre.
Ya han pasado 7 años. Te quiero igual.
Quiéreme.
Nos queremos.
Pero yo necesito más.
No puedo darte más.
Te quiero igual.
Me lías.
Te fumo.
Te quiero.
Te odio.

sábado, 21 de julio de 2012

A a mí no me hables de aceras.

Dicen que, o estás en una acera o en otra, que en medio te atropellan. No te atropellan si sabes mantenerte justo en medio, los coches pasan a ambos lados, los que tienen el problema son los que no dejan de cruzar, tú estás en medio, no te ralles, pequeña princesa, estás a salvo.



(Reflexiones que una tiene de borrachera, justo en el momento de conocer a un chico gay, majísimo.)
CARICIAS

jueves, 19 de julio de 2012

He llorado hasta quedarme seca. Me he reído hasta tener agujetas, supongo que cada cosa en su momento. O no. He llorado de emoción, he reído por culpa de los nervios, por no llorar, no chillar, o no pegarle una hostia al primero que pase. He sacado mi lado más dulce con un par de personas, mi lado más sensible, con unas cuantas más, y mi lado más sociable con todas las demás. Me queda por sacar mi instinto asesino. He querido a morir, he odiado a rabiar. He tenido la paciencia que no ha tenido nadie, y me han echo perderla en un abrir y cerrar de ojos. Me he deprimido por motivos que no debía, y he dejado pasar cosas de las que tendría que haberme preocupado. He perdido a quien más quería, y me he juntado con gente a la que no soporto. Supongo que no soy perfecta. Lo siento.

El chico que más me ha gustado del mundo.

Nadie que lea ésto sabrá quién es, creo que nunca lo he nombrado en éste blog. Tengo gustos peculiares con los chicos, según las chicas, tengo mal gusto, pero yo no pienso así. Lo primero que me gustó, del chico que más me ha gustado, fue la voz. Tiene una voz de pasota, y a la vez de tímido. Cuando se ponía nervioso, le temblaba la voz. Yo siempre se lo decía, "me gusta tu voz", él no entendía por qué, solo lo entendería si estuviese en mi lugar cuando me susurraba tonterías al oído, aunque fuese una pregunta de deberes, no es por lo que dice, es por cómo lo dice. Luego estaban sus ojos. Más bien era la mirada. Me miraba con cara de "Me das asco", "Te odio", "Te voy a matar", y acto seguido, sonreía y negaba con la cabeza. Todos los días, a la misma hora. Me gustaba lo que me decía, me gustaba cómo me lo decía, me gustaba que e mirase, me gustaba cómo me miraba, me gustaba incluso ir a clase, me daba pena salir del cole, porque no le vería hasta el día siguiente. Me encantaba que  me dibujase, y aún conservo esos dibujos. Me encantaba su cara. Me encantaba su cuerpo, con la mayor intensidad que podría gustarme algo, me gustaba su pelo, sus manos... Me gustaba todo. Era demasiado, para ser real.
"Sólo eres otra bala que vuelve a perforar el corazón que fue de un niño."


Si lo que querías es una princesa de cuento, te has confundido de habitación.

"Ya curé lo insano"

(Con) Genioh en tu equipo.

miércoles, 18 de julio de 2012


Wonderland.


Incluso yo, me pregunto si mi sonrisa es verdadera.


Me encanta(ba)s.


Te tenía, tan mía, que no tenía tiempo de echarte de menos, pero sí de valorarte. Me gustaba estar contigo, me gustaba hacerte reír, y por encima de todo, me encantaba tu cara de vergüenza ajena. Me encantaba cuando me decías que era una guarra, cuando te enfadabas conmigo, por ser tan poco fina. Cuando todos los días, hacíamos el mismo recorrido. Me encantaba tener que protegerte. Me encantaba secarte el llanto cuando algún hijo de puta intentaba hacerte la vida imposible. Me encantaba cuando eras fuerte. Me encantaba escribirte, cantarte, escucharte, leerte. Me encantaba cuando quedábamos todos, y tú y yo nos apartábamos del mundo, con el móvil, las bases, y cantábamos. Te recuerdo perfectamente rimando "bollería industrial" con "rap comercial". Recuerdo perfectamente cuando cantábamos, y de repente, las dos nos quedábamos en blanco, cuando cogíamos aire a la par, cuando hacíamos exactamente los mismos coros, y nos mirábamos con cara de "no me copies". Me encantaba cuando alguna de nuestras amigas nos envidiaba, porque literalmente, no nos hacía falta hablar, 'Sobran las palabras'. Me encantaba (Aunque sé que a ti no) cuando uno de mis amigos me decía "¿Cómo la aguantas, con lo borde que es?" Yo siempre sonreía, y decía lo mismo. Es una borde. Es la persona más fría que conozco, no necesita hacerse la dura, lo es. Me encantaba de mala manera. Me encantaba tu voz de niña pequeña, y tener que suplicarte que repitieras. Me encantaba que me olieras el pelo después de teñirme. Me encantaba incluso lo que más odiaba, que no dejases de pedirme masajes, todo el día. Toda la noche. Siempre. Me encantaba quedar por la noche contigo. No tenía tiempo de echarte de menos, y míranos ahora.

Imagina que todo vuelve a ser así.


Digo lo que tú pensabas, son dos almas conectadas.

Et trobo tant a faltar que cada dia que passa em sento més sola. Cada dia que passa fa més mal, i sento més profundament que, tú no hi ets. Et necessito. No soporto veure't i sentir que he de girar-te la cara, per si em cau alguna llágrima.
Desde que no hi ets, la vida m'ha ensenyat una cosa que no hagués pensat mai. M'està fent més mal perder't atú, que prerdre a un noi. Se'm fa més llarg. Pot ser que sigui evident, per molta gent, pero no ho era per mí, suposo que et veia tant meva que mai se'm hagués passat pel cap perdre't, fins que vas començar a dir-ho.
No sé si t'he de demanar perdó, no sé si hauría de venir a buscar-te, per solucionar tot aixó, pero tinc tanta mala sort que, no em serviría de res, com a molt, pequè pensis que estic arrossegant-me, i pot ser que, fins i tot, et fagi gràcia.
Cada cop em costa més, no puc negar que, a la meva vida, hi ha un parell de persones que, sense elles, no seria nungú, i tú ets una d'elles, ara ho tinc més que coprovat, sé més que mai que et necessito a tú, a la teva bojería, els teus crits, el teu passotisme,... Necessito que m'estimis com em vas estimar, que tornis a dir-me que sóc la teva nena petita, i que em donguis la má. ¿Recordes? "Te abrazaré la mano si duermes, y la dejas caída.". Perdre't ha sigut massa. Està sent massa. Les teves mans. Cuantes vegades et vaig dir cuant m'agraden les teves mans? Cuantes vegades més podré dirt-ho?
Cada dia que passa em vaig fent més invisible, i cada dia em faltes més. Cada cop que et veig, cada cop que em parlen de tú, cada cop que em passa algo, relacionat amb tú, cada amiga que tinc, i la coparo amb tú, cada cop que algú em pregunta qué es de tú, i nio puc contestar. em vaig fent més petita, vaig desapareixent. Només em queda refugiar-me en qui tinc ara, i no es suficient. Potser ara, sóc una persona normal, i es avans, que em teníes mal acostumada. A vegades, encara et compro coses, i me les guardo per mi. Ahir, per exemple. Et compro coses, me les poso jo, i m'imagino que ets amb mi. Es massa. Se'm envà de les mans, tot lo relacionat amb tú, se'm escapa.
Recordo cuan no erem tan amigues, jo tenía la mateixa vida que tinc ara, si fa o no fa, però després de perdre't, em vas omplir tant, que ara no en sé. Culpa meva, suposo, pero et vaig dir que sempre t'estiaría, i encara no he trencat la meva promesa. T'estimo.


______________________________




"De no ser por esas veces en que suelo respirar, podría jurar que no te recuerdo nada. Y lo peor es que yo te conozco tanto que podría recordarte quién eres, por si lo olvidas. Y lo peor del caso es que de ti sé tanto, que podría dictar clases intensivas de tu vida. Por eso casi sé cuando me estás pensando, por eso creo saber cuando de mí te olvidas. Y sé que, como yo, quisieras poder sólo parpadeando echar el tiempo atrás."

"Si peleas cuando yo he desfallecido... Y estás llena de fuerza cuando a mí ya me han vencido... Eres un hombro en el que llorar lágrimas que no han caído... aún...Sobran las palabras, lees entre mis líneas, y mi mente en blanco va, tú eres mis ideas, las ganas de aguantar, cuando me atrapa la desidia, dicen 'para conseguirlo, sólo hace falta que creas'. Y sin más que preguntarme, tú sabes leer mi mente [...] Eres el ángel que pasea por mi infierno, sin quemarse.[...] TÚ ERES LO QUE YO NO SOY, PUEDES ESTAR SEGURA, y por eso te comprendo y me comprendes, por esto en éste frío viernes miras a mis ojos,  y me entiendes. [...] Eres el orden de mi caos más absoluto."


"Yo llegué hasta ti, sin ni siquiera buscarte, sólo con conocerme a mí, podía retratarte a ti, como un dulce sabor salado, soy un amargado, excepto cuando estoy a tu lado [...] Te dí mi corazón, y sus instrucciones en una nota de papel, quiero ser aquél que te tuviera, si supieras algún día lo que siento, si pudieras verte con los ojos que te veo, en vez de en el espejo, no conocerías jamás el complejo. El calor de tus abrazos hace que cierre los ojos lentamente, ésto es para ti, ESCUCHA ATENTAMENTE, sé cuando estás triste, sé cuando me mientes, sé que lo haces para que no me preocupe, como siempre. Son imanes con igual polaridad, por eso chocan, y al juntarse, debe ser necesidad, la debilidad del uno por el otro, el amor y el odio de los dos pudo arreglar sus corazones rotos, una piel tan blanca no se olvida... cruzaré los dedos de los pies, por si se oxidan, son almas más que cercanas, tú llámalo como quieras. Creo que algunos lo conoces como 'Almas gemelas.' Querida Alma Gemela, espero que me leas, allí donde quiera que estés, lucharé contra el viento y la marea, yo sé que es así, no espero que me creas, busco mi otra mitad, y no hay duda de que tú lo seas. Soy feliz así. [...] Las almas separadas por el cuerpo, necesitan estar cerca, TU AURA ME DA VIDA. Te agarraré (abrazaré) la mano si duermes, y la deas caída. [...] El orgullo puede a la razón de ambos, MATARÍA POR TI, MORIRÍA POR TI, PUEDO DEMOSTRARLO. Sé que no todo será siempre bonito (no lo es) pero siendo sólo tú, tú conseguiste ser 'mi tipo' no eres otra, lo repito, SABES QUE ERES LA ÚNICA, te necesito más que al rap, a decir verdad más que a la música [...] Eres de aspecto fuerte, aunque te deas derrumbar. TE PROTEGERÉ, no dejaré que la vida te vuelva a golpear. [...] Digo lo que tú pensabas, son dos almas conectadas, tenemos lo que al otro le falta, o necesitaba, creo que eres la única persona capaz de entenderme, tú sí puedes conocerme, la única persona que puede tenerme."



martes, 17 de julio de 2012

Y que si vamos a tirar la toalla, será para bañarnos juntos.

La tumba de las luciérnagas.

‎- ¿Nos volveremos a ver?

- Si, seguro.

-¿Lo prometes?

-Prometido.. Ahora vete y no mires hacia atrás..

Un brindis.

Por lo que me cuesta todo a mí, y lo fácil que es para tí. 



(Hay que decir que, a veces, ayuda que lo hagas todo así de fácil. Otras en cambio te mataría.) 

Me gustas.

Cada vez que pienso en una de las cosas que me gustan de ti, pienso que es lo que más me gusta, así que no me aclaro. Eres tú. O no. O me cago en la puta, que no sé lo que quiero, no sé nada, no sé ni quien eres, si me paro a pensar, por eso me da miedo, porque todo pinta demasiado bonito, todo pinta perfecto. Siempre quise ser Cenicienta, justamente ella, imaginarme con un vestido azul, y con zapatos de cristal. Unos tacones altos, para mí. Algo que brille así. Una corona con diamantes. Una carroza con dos caballos (en mi caso, negros) que venga a por mí, sólo a por mí, que mi príncipe me repita mil veces que estoy preciosa, que me brillen más los ojos, y que... Ya, ¿ves? Ya se me ha ido la olla, me dejo llevar demasiado, por la imaginación, por mi niñez, supongo. Si hay algo que me guste de mí, es ésto, no nos engañemos. Me encanta soñar, aunque a menudo se me acaben los sueños. 
En fin, que te quiero, parece ser, o eso, o te pinto como a un príncipe siendo sólo un sapo. ¿Sabes? Me encantan los sapos.

"Yo te quiero, tú me quieres, y ahora quiero hacértelo."

"Tan parecidos y tan diferentes que sólo tú y yo lo notamos."

Mi infancia, mi inocencia, y lo que me queda de locura. Ella.


"Sense tú, jo no puc, sense tú, si no hi ets."





"Si no estàs aquí, si no estas amb mí , jo no et puc mirar, jo no et puc sentir. Si no estàs aquí, si no estas amb mí, jo no et puc tocar , jo no et puc besar ... I sempre estarà al meu cor..."


(Ll)ámame.



Llegué tarde el día que repartieron las virtudes. Por eso, al día siguiente madrugué y llegue la primera, cuando repartieron los defectos.

"Para siempre"

Odio infinitamente a todos esos chicos que, conocen a una chica, y les jura amor eterno. Que si "eres la mejor chica que he conocido nunca" que si "te juro que ésto será eterno"... Con ésto no se juega, ¿sabes? Si es eterno, no me lo digas una semana después de conocerte en persona. Si es eterno, no me lo digas antes de un año de estar juntos, como mínimo. No sabes mis manías. No sabes si por las noches me gusta envolver a mi novio en papel film y pegarle de palos. No sabes si como con la boca abierta y les enseño lo que tengo dentro al resto de la mesa. 
No vengas a contarme historias de mariposas en el vientre, a mí, las mariposas, sólo me conquistan si están libres. Y las libélulas. Si quieres conquistarme primero aprende. Si quieres quererme, primero, asegúrate de que no meterás la pata, y si quieres decirme que ésto será eterno, ten paciencia, y asegúrate de que no pasamos el día discutiendo.


Ésto no es algo que me pase muy a menudo a mí, pero tengo un amigo, que trata así a las mujeres. Mi mejor amigo, hace una de las cosas que más odio en el mundo. ¿Y qué pienso yo? Mientras no le hagan daño a él... 

lunes, 16 de julio de 2012

Mira. ¿Ves mis ganas de seguir luchando por ti? Yo tampoco.
Si lo que quieres es entrar en mi corazón, el camino no está debajo del sujetador.

Dragonfly. II


ssssssssh.


"Me quitas la ilusión, y él me la pone en bandeja."
‎"Me cerraste tu corazón, pero me colé por la ventana."
G.Soldier.
Desayuna(me) por tarde que sea.

vía @fucckyeah

Es demasiado fácil fingir que algo no te importa. Pareces fuerte, pareces indiferente. Nadie nota la diferencia, sólo tu almohada.

vía @Tuputasonrisa

Me lías.

No, no me enfado. Me desilusiono, me desespero, me lío, me lías. Y yo, lo que me lío, me lo fumo.





Conversaciones telefónicas.

-Dime algo
-¿Qué quieres que te diga?
-No lo sé, algo...
-Esque sólo me sale una cosa
-¿Qué cosa?
-Que te quiero.
-Pues dilo
-Te quiero.





Lo intentaré, pero sé que no podré soltarte.

-Ahora nos soltamos la mano y cada uno va en busca de la felicidad, ¿vale?...
-Vale. 
-¿Porque me sigues? 
-Porque eres mi puta felicidad.'

Querido diario:


Hoy va a ser un día duro. Son las cinco menos diez de la tarde, parece que ya haya pasado todo el día, casi, peor no. Ahora empieza, para mí. Voy a recoger, voy a esperar una hora, a que sean las 6, para llamar a un amigo, luego leeré. O no, según lo larga que sea la llamada. Había quedado, pero al final no saldré, ésto significa que, tendré que llevarme por ahí al niño, tendré que ir al parque, sola, mientras él juega, tendré que pasar calor, y aguantar como los conocidos que pasan me miran extrañados porque estoy sola. Nunca estaba sola en el parque, hasta ahora. En realidad digo "hasta ahora" pero ya hace meses. La he perdido, todas las tardes lo pienso. Por las mañanas me apaño; Entre las tareas, los niños, hacer la comida,... pero a partir de ésta hora, o incluso un par de horas antes, es cuando más lo pienso, cuando más la echo de menos. Querido diario, tráemela. Devuélvemela.
La cuestión es tener bichitos por todo el cuerpo. Me protegerán, quizás.

Eres mi vida, resumida.

No quiero correr sobre tus palabras para intentar huir de ellas. No quiero tener que taparme los ojos para no verte, ni poner mi música a tope para no tener que oírte. No quiero tener que decirte que no quiero verte más, que no quiero saber nada más de ti, ni que eres lo peor que me ha pasado en la vida, no quiero tener que mentirte, no quiero seguir así. Es insoportable pensar que, en un pestañeo, puede cambiar todo, puedo ser feliz por un golpe de suerte, y me da miedo aceptarlo, por si acaso te pierdo. Supongo que tiene sus pros, y sus contras. Sus pros; puedo tenerlo todo. Sus contras; Puedo perderte a ti.  Mis deseos brillan por su ausencia, ni si quiera sé lo que quiero, ni lo que me conviene, ni lo que me darás, ni lo que me quitarás. Eres mi vida resumida, mi adolescencia y el principio de mi madurez. Eres quien abre los ojos cuando yo los cierro por miedo, y quien consigue que desaparezca cuando me abraza. Es así, me abrazas, y no estoy, me voy, me pierdo, desaparezco, no soy, no veo, no miro, no siento, no escucho. No vivo, y menos viviría sin ti. No podría aguantar besarte sabiendo que va a ser la última vez, créeme, sería demasiado. ¿Pero sabes? Necesito que alguien me quiera todos los días, y que me lo digan. Necesito que me malacostumbren, que me   mimen, me besen, que alguien me cuente que lleva todo el día pensando en mí. Y necesito, por encima de todo, no estar enamorada de ti, para poder valorar el doble todas éstas cosas. Necesito saber querer a otro, necesito saber enamorarme de alguien que no seas tú. Te quiero, está claro, aunque no sepa decírtelo, tú lo sabes, yo lo sé, no hay más, pero necesito mucho más que un amigo con derecho a roce. A mí eso no me va. Nunca me ha ido ese rollo, pero por ti, lo que sea, eso he dicho siempre. 
Hay otro problema. No quiero encapricharme de alguien porque sepa mimarme, tratarme, y quererme. Quiero quererle yo, tanto como se merece, pero no sé si sabré, no sé si sabría. No sé si metería la pata, más de lo que la he metido hasta ahora. No quiero enamorarme de sus palabras, quiero enamorarme de él, y de sus actos.







Me envuelves, no sé si  adrede, o sin querer, pero me envuelves en sueños, que no vienen de ahora, que siempre tuve, y nunca supe con quién podría cumplirlos. Ahora estás aquí, y ahora, no sé si soy capaz de cumplirlos. No sé nada, no me aclaro. No me aclaras.